Transport.

Nadat we een aantal keer gevraagd werden om op diverse plaatsen onze spullen te laten zien en we het behoorlijk zat werden om steeds maar weer bij iedereen aan te kloppen voor nog een keertje de auto- ambulance te lenen of te huren, hebben we op een gegeven moment besloten een eigen aanhanger te maken om in elk geval de Lanz en de dorskast te kunnen vervoeren.
De aanhanger moest aan de volgende eisen voldoen: hij moest zo laag mogelijk worden, breed genoeg voor onze dorsmachine en het liefst zo lang dat er naast de dorskast en de Lanz er nog een extra tractor mee kon. Wij hadden intussen de Ford Major opgeknapt, dus die werd bevorderd tot onze transport tractor. De keuze viel ook op de Ford niet alleen omdat hij sterk genoeg was, maar ook omdat de Major er lekker de sokken in kan zetten vergeleken met onze andere tractoren, die meestal niet veel sneller kunnen dan zo'n 15 tot 25 km/uur.

Nu werd het dus tijd om het materiaal bij elkaar te sprokkelen om de aanhanger te maken. Mijn vader had nog een verrotte mestwagen staan, dus die leverde de achteras. De vooras kwam van een in elkaar gereden mercedesbus, de velgen kregen we van iemand die ze onder een dikke 4x4 had verwijderd, omdat ze niet mooi genoeg waren. Er lagen gelukkig nog wat oude spanten en een buurman wilde het framewerk van wat bulksilo's slopen, dus aan oud ijzer hadden we geen gebrek. Zelfs een niet meer in gebruik zijnde antennemast is gebruikt.
Eerst hadden we het plan om de wagen helemaal plat te maken, zodat we er van beide kanten op en af konden rijden, maar na verschillende experimenten met meesturende voorwielen, bleek al snel dat de aanhanger veel te lang was om er voldoende mee te kunnen manoevreren. Toen hebben we een draaikrans gekocht en op de vooras gezet, helaas betekende dit dat we een verhoging aan de voorkant moesten maken, omdat de voorwielen nu onder de wagen moeten kunnen doordraaien.
We hebben helaas toch nog wel enige inschattingsfouten gemaakt, op het moment dat we de wagen hadden doorgeslepen om de verhoging voor de draaikrans te realiseren en weer in elkaar lasten, hebben we er niet aan gedacht om het geheel een beetje bol in elkaar te zetten, zodat de aanhanger in beladen toestand iets ruimte heeft om in te zakken, dus nu zit de voorkant er ietwat scheef op, maar een kniesoor die daar over zeurt. Ook is de plaats van de achteras niet helemaal gelukkig gekozen, die had beter een halve meter verder naar voren kunnen zitten. We hebben nu nog steeds een ernorme draaicircel nodig en tijdens het transport rust het gewicht van de dorskast niet mooi op de achteras. Ook zijn de velgen niet helemaal bestand tegen het grote gewicht en beginnen wat te vervormen.
Dit mag natuurlijk allemaal de pret niet drukken, wij hadden ons transportprobleem min of meer opgelost, tegen niet al te veel kosten, wat wil je nog meer.

Hieronder wat foto's van het transport naar en van een demonstratie. De chauffeur van de combinatie Ford Major met aanhanger(s) is meestal Bert, hij ziet erg graag de uitlaat van de Ford Major zwarte rook produceren. Als we niet al te ver hoeven zoals op het moment van deze foto's, dan gaat het Deutzje op eigen kracht, anders krijgt hij het plekje voor de Lanz op de wagen.
Klik op een foto als je een grotere versie wilt zien.

Naderhand hebben we toch maar een echte dieplader aangeschaft, we verloren langzamerhand het vertrouwen in "onze" lange wagen, omdat de assen toch niet geheel op het gewicht waren berekend en we de wielen steeds schever onder de wagen zagen staan.

Natuurlijk hadden we ook aan onze nieuwe dieplader nog wel het nodige aan werk. De dieplader zag er niet echt uit en we moesten er nog een dolly bij fabriceren. Dat zie je op de foto's hieronder.