Aanvankelijk hadden de Engelse rooiers, fig. 9, geen bladverzamelaar. Het loof werd over de akker verspreid, waarna het bietenland werd afgeweid door schapen of jongvee of waarna het blad met de koppen werd ondergeploegd. De bieten werden door een elevator op een naast de machine meerijdende wagen gebracht. De machines hebben een raam van twee balken, lopende op twee wielen. De spoorbreedte kan bij de rijafstand worden aangepast. De lichtscharen voor aan de machine lichten de bieten, die daarna op de roosterketting worden gebracht. Soms is boven een deel hiervan een tweede ketting aanwezig, waar de bieten onderdoor worden gewreven. In de regel worden de bieten achter in een trechtervormige bak opgevangen. Een van de wanden hiervan wordt gevormd door een elevatorketting, waarmee de bieten op de naast de machine meerijdende wagen worden gebracht. Het kopapparaat zit rechts naast het raam en bewerkt de volgende rij. De taster, fig. 10, heeft meestal meerdere schijven. De koppen worden soms door een klapper met rubbervlegels over het land verspreid. Soms ook worden de koppen met behulp van een staafroosterketting naar achteren en opzij naar een verzamelbak gevoerd. Deze wordt door de bestuurder op gezette tijden geledigd, zodat de koppen in dikke dwarszwaden op het land komen te liggen. Dezelfde machines kunnen ook met een inrichting worden geleverd om de koppen van 3-4 rijen in langszwaden te deponeren.
De meeste Engelse machines zijn met normale lichtscharen uitgerust. De laatste jaren worden steeds meer van deze machines weer voorzien van lichtwielen. Deze lichtwielen, fig. 11, van het type Maynard en Oppel zijn zware gietijzeren wielen, die V-vormig in het raam zijn geplaatst, fig. 12. Ze worden door de grond aangedreven. De bieten worden vrijwel rechtstandig uit de grond getrokken, waardoor er weinig puntverlies ontstaat, fig. 13.