fig. 15-XIV

De melkklauw, fig. 15, heeft vier aansluitingen voor de tepelvoeringslangen (3) en vier aansluitingen voor de korte pulsatieslangen van de tepelbeker (4). De aansluitingen voor de tepelvoeringslangen verenigen zich in de aansluiting voor de melkslang (6), terwijl de aansluitingen voor de vier korte pulsatieslangen met één of twee pulsatieslangen in verbinding staan die naar de pulsator lopen (5). De aansluitingen voor de tepelvoeringslangen zijn schuin, die voor de korte pulsatieslangen recht afgesneden. Vóór het aanzetten van de tepelhouders hangen de tepelvoeringslangen over de schuine einden waardoor de slangen worden afgesloten en er geen lucht en vuil door de tepelhouders kunnen worden aangezogen. Het spreekt vanzelf dat deze einden niet te scherp mogen zijn, daar zij anders gaten in de slangen steken.
Een melkklauw moet voor gemakkelijk reinigen rechte melkkanalen hebben zonder doodlopende einden en liefst geen schroefdraad. Het beste is als men een schoonmaakborstel geheel door de kanalen heen kan steken.

Daar de Nederlandse veerassen per tijdseenheid relalief veel melk geven, moeten de melkkanalen in de klauw ruim zijn. Hoe ruim is niet in het algemeen te zeggen. Een doorlaat van 11 mm van de tepelvoeringaansluiting en een van 16 mm van de melkslangaansluiting is gebleken voldoende te zijn. De klauw moet een zodanige vorm hebben dat de tepelhouders recht onder de kwartieren hangen. Hierom plaatst men de aansluitingen voor de tepelvoeringen in een rechthoek. Het is met het oog op het reinigen nodig dat er aan de buitenzijde voldoende ruimte is tussen de aansluitnippels. Is dit niet het geval dan kan men er niet met een borstel bijkomen.
Het gewicht van de klauw moet regelmatig over de vier tepelhouders verdeeld zijn.
Daar bij de meeste koeien de voorste spenen hoger hangen dan de achterste past men aan de voorrkant wel langere aansluitingen toe dan aan de achterkant, fig. 15. Om dezelfde reden moet de aansluiting van de melkslang in diens richting, dus schuin naar beneden gericht zijn.